Woensdag 11 december 2024, een datum die in het geheugen van het voetbal gegrift staat. In Stuttgart, waar normaal gesproken de geur van bratwurst en bier de lucht vult, hing nu een zware deken van verdriet over de Mercedes-Benz Arena. De Zwitserse kampioen Young Boys stond op het veld, maar hun gedachten waren ver weg, bij hun teamgenoot Meschack Elia.
Elia, een 27-jarige aanvaller uit de Democratische Republiek Congo, had net het onvoorstelbare nieuws ontvangen: zijn vierjarige zoon was plotseling overleden na een korte ziekte. Zijn partner, Sarah, verbleef met hun kinderen in Congo toen het noodlot toesloeg. Elia verliet onmiddellijk het team om bij zijn familie te zijn, terwijl zijn teamgenoten achterbleven met een leegte die niet op te vullen was.
De wedstrijd tegen VfB Stuttgart begon met een minuut stilte, een moment waarin het lawaai van de wereld even verstomde. Maar hoe stil het ook was, het kon de pijn niet wegnemen. In de zesde minuut scoorde Lukasz Lakomy een prachtig doelpunt voor Young Boys. Zijn vreugde was ingetogen; hij rende naar de zijlijn, pakte Elia’s shirt en hield het omhoog, een stille ode aan zijn afwezige vriend. Het was een gebaar dat meer zei dan duizend woorden.
Toch kon dit emotionele moment de loop van de wedstrijd niet veranderen. Stuttgart herpakte zich en eindigde met een verpletterende 5-1 overwinning, wat de zesde opeenvolgende nederlaag voor Young Boys in de Champions League betekende. Maar wie kan het hen kwalijk nemen? Hoe kun je vechten op het veld als je hart elders is?
In de nasleep van deze tragedie blijft een wrange nasmaak hangen. Het leven gaat door, zeggen ze, maar voor Meschack Elia en zijn familie staat de tijd stil. Het voetbal, met al zijn glorie en pracht, lijkt ineens zo onbeduidend in het licht van persoonlijk verlies. De bal mag dan blijven rollen, maar voor sommigen is het spel voorgoed veranderd.