Money makes the world go around. Een waarheid als een koe, toch? We hangen het overal op: in liedjes, op motivational posters in kantoortuinen, zelfs in Instagram-captions van wannabe entrepreneurs die geen verschil weten tussen netto en bruto. Maar niets is minder waar. Neem nou Bolle Jos. Jarenlang joegen we op hem zoals je jaagt op een verloren pak suiker tijdens de hamsterweken bij de Albert Heijn. De man was de ongekroonde koning van de onderwereld. Overal waar je keek, stond z’n naam synoniem voor louche deals, schimmige transacties en drugsroutes die een gemiddelde Netflix-serie verbleken. Bolle Jos, de vleesgeworden Malle Babbe van het drugskartel, heeft jarenlang de krant gehaald – als hij niet net te laat was om te ontsnappen aan een inval. En nu? Nu blijkt dat deze wandelende cholesterolbom rustig aan het strand zit, onder een palmboom, met de dochter van de president van Sierra Leone aan zijn zijde. Ja, je leest het goed. De president.
Hoe dan? Hoe kan deze klamme, veel te kleine Gucci-trainingspakken dragende mislukking opeens aanschuiven aan het ontbijt bij een staatshoofd? Een man die, als hij geen cash had, nu ongetwijfeld ergens in Brabant met een Anita in een bontjas aan de bitterballen zat? Het antwoord is simpel: geld. Bolle Jos is het bewijs dat geld niet alleen de wereld laat draaien, maar hem ook laat kantelen in jouw voordeel. Want wees eerlijk: wie gaat er in godsnaam uit vrije wil met een lelijke, dikke drugshandelaar daten? Een man die eruitziet alsof hij elk moment kan imploderen als een slecht opgeblazen ballon? Niemand. Tenzij hij genoeg geld heeft om het hele Sierra Leone op te kopen, inclusief de naamrechten voor een hippe vegan koffietent in Amsterdam.
En dit is waar het cynische addertje onder het gras ligt. Geld mag dan de wereld doen draaien, maar het is niet het geld zelf dat machtig is. Het is de illusie die eraan kleeft. Zonder zijn fortuin – opgehoest door kilo’s coke en pallets vol witgewassen euro’s – zou Jos gewoon een voetnoot zijn in de kroeggeschiedenis van Prinsenbeek. Maar nee, nu zit hij daar. Met champagne in z’n dikke worstenvingers, terwijl hij lacht alsof hij zojuist de loterij heeft gewonnen. En misschien heeft hij dat ook wel. Want wat is de dochter van een president anders dan een winnend lot? Status, aanzien, een toegangspas tot een wereld waar de gemiddelde Jos nooit zou komen. Een wereld waar hij nu alleen binnenkomt omdat hij z’n zakken heeft gevuld met meer wit dan de gemiddelde wintersportvakantie.
En wat leren we hiervan? Dat geld geen garanties geeft. Dat de wereld draait, maar niet om de juiste redenen. Bolle Jos bewijst dat je niet slim, knap of charmant hoeft te zijn om te slagen in het leven. Je hoeft alleen maar de juiste valuta te hebben. En als je dat hebt, kun je de regels herschrijven, de waarheid buigen en zelfs een president laten glimlachen terwijl jij zijn dochter inpikt.
Dus ja, money makes the world go around. Maar niet op de manier die we ons graag inbeelden. Het is geen symfonie van kapitalistische glorie, maar eerder een mislukte polonaise van opportunisme en oppervlakkigheid. En Bolle Jos, die zit aan kop van de stoet. Met z’n glimmende voorhoofd en zijn Sierra Leoonse trofee. Cheers, Jos. Proost op de illusie.