Als een haute-couture Sherlock Holmes stond hij daar, in de lobby van het Corendon Hotel in Badhoevedorp, starend naar de plek waar zijn Moncler jas voor het laatst gezien was. Een stukje met dons gevuld statussymbool, dat hem warm hield op koude dagen en subtiel liet zien dat hij nét wat meer had dan de gemiddelde H&M-klant. Foetsie. Weg. Het hotelpersoneel haalde z’n schouders op, en de beveiligingscamera’s – uiteraard gericht op alles behalve zijn jas – boden geen uitkomst. Het voelde alsof wij in een slechte misdaadfilm terecht was gekomen, met onszslf als de klunzige detectives zonder enige ervaring.
Een paar dagen later begon het plot zich te ontrafelen. Via wat onsamenhangende geruchten en onze eigen Sherlock-slimheid kwamen we uit bij een Ierse traveller-familie, net zo legendarisch als berucht: de Maughans. Het type familie waar zelfs de Google-resultaten je laten huiveren. Moord, hamers, oplichting – de hele bingo-kaart van misdaad werd aangevinkt. En jawel, één specifieke Maughan had zijn pikzwarte zonden uitgebreid: een zekere Luke. Luke Maughan, de jasfetisjist.
Met frisse tegenzin begon onze digitale klopjacht. Wat volgt, is een reeks Instagram-DM’s, whatsapp-conversaties en Snap-scheldcannonandes waar je plaatsvervangende schaamte van krijgt. Ik noemde hem een klootzak, een schande voor de maatschappij, en suggereerde dat Moncler hem nooit zou staan. Hij antwoordde – in alles behalve Shakespeareaanse proza – dat ik kon oprotten. De jas bleef. Luke bleef. Onze wraakzuchtige gedachten begonnen richting ‘Taken’-achtige scenario’s te gaan. Maar ik ben geen Liam Neeson. Meer een falende Mr. Bean.
De climax kwam in de vorm van een aangifte bij de politie. Terwijl de agent de reus zijn verhaal aanhoorde, zag ik een blik van ongeloof en lichte amuse in zijn ogen. Waarschijnlijk een mix van: dit hoort thuis in een SBS6-programma en je gaat die jas nooit meer terugzien, jongen. Hij had gelijk.
Nu bevinden we ons in een online oorlog met een groep die het internet gebruiken alsof het hun persoonlijke bokswedstrijd is. Elke Google-zoekopdracht over de Maughans leest als een script voor een Tarantino-film. Hamers, bedreigingen, achtervolgingen. Heerlijk. Dit is geen kruistocht voor rechtvaardigheid meer; dit is entertainment. Misdaad met een bitterzoete knipoog.
Ondanks alles hebben we, gek genoeg, een paar geweldige dagen beleefd. Het gevoel van samenzwering, de gezamenlijke ergernis, de hilariteit van een gestolen jas die uitmondt in een strijd tegen een halve maffiafamilie. Het soort absurde avontuur dat je nooit wilt meemaken, maar ook nooit wilt missen. De Moncler is weg, ja, maar Luke Maughan is een onuitwisbare naam in ons collectieve geheugen geworden.
De jas is nog steeds weg, net als ons geloof in de Europese Unie. Want wat hebben we aan Brexit als dit tuig alsnog heel Europa kan terroriseren? Ze mochten de grenzen sluiten, ze mochten muren bouwen, maar ergens in het donker stond Luke Maughan klaar met zijn duivelse glimlach en zijn vlugge handen
Dank je wel, Luke, voor niets. Ik hoop dat Luke snel de tering krijgt. Dat mag ik zeggen. En ik hoop dat de reus binnenkort weer warmte vindt – in een nieuwe jas, of misschien gewoon in ons samenzijn. Want als ik iets heb geleerd van deze bizarre week, is het dit: zelfs in de kou kun je iemand vinden die je warm houdt. Zelfs als die iemand een reus is zonder jas.