Hij zat daar, in die stoel, met een blik alsof hij net een slecht cijfer had gekregen voor zijn scriptie. Fouad L., de aspirant-Godcomplex in witte jas, die door een gebrek aan diploma besloot dat hij dan maar een vleugje genocide in Rotterdam moest introduceren. Laten we eerlijk zijn: je bent niet extreem woedend, Fouad. Je bent extreem gek. En niet op een speelse “ik draag mismatched sokken”-manier, maar op een “ik ben een wandelende mislukking met een wapen en een agenda”-manier.
De tragiek hier is niet dat jij geen diploma hebt gehaald. De tragiek is dat we als samenleving hebben gefaald iemand zoals jij al lang geleden op een comfortabele stoel in een tbs-kliniek te parkeren. Jezelf een “prima dokter” noemen, terwijl je vervolgens levens vernietigt omdat je je diploma niet kreeg? Ja, Fouad, dat klinkt echt heel prima. Prima idioot, bedoel je.
Je was boos, zeg je. De wereld was oneerlijk, zeg je. Kijk, boos zijn omdat je pizza koud wordt geleverd, daar kom ik in mee. Maar boos zijn omdat je falende zelf geen diploma wist te bemachtigen, en dan maar mensen uitroeien? Dat is geen boosheid, dat is gewoon infantiele waanzin. Je zegt dat je je “doodgemarteld” voelde door het Erasmus MC. Nou, vriend, ik denk dat jouw definitie van marteling wat opgerekt is. Marteling is twaalf uur per dag in een fabriek werken voor drie euro per uur, niet “ik kreeg een onvoldoende en ben nu verdrietig”.
En dan dat berouw. Of beter gezegd: het gebrek eraan. “Ik voel me niet schuldig,” zei je. Natuurlijk niet, Fouad. Berouw is iets voor mensen die een geweten hebben. Jij hebt alleen een ego ter grootte van je falende ambities. Het enige waar jij “geen schuld” in hebt, is consistentie. Want in alles wat je doet, straal je complete middelmatigheid uit: als student, als mens, als moordenaar. Zelfs je poging tot een “bloedbad” was halfslachtig. Volgens je eigen woorden heb je een groter bloedbad voorkomen. Ja hoor, Fouad, jij bent echt een held. Dankjewel dat je ons hebt gered van jezelf.
Het Pieter Baan Centrum zegt dat je verminderd toerekeningsvatbaar bent. Verminderd. Dat is een vriendelijk woord voor “gevaarlijk psychopaat in wording”. Want laten we eerlijk zijn, Fouad, als we jou straks terug de maatschappij in gooien, ben je niet ineens een zen-boeddhist die thee serveert. Nee, je bent een tikkende tijdbom met een IQ dat net hoog genoeg is om een geweer van de veiligheidspal af te krijgen.
Fouad, je bent geen slachtoffer van een onrechtvaardige wereld. Je bent geen tragische held, geen dokter-in-spe die door het systeem is onderdrukt. Je bent gewoon een man met een mislukte droom en een zieke geest. Je bent een reminder dat sommige mensen niet te redden zijn. En dat is pijnlijk, maar ook heel erg waar. Dus nee, ik ga je geen medelijden geven. Ik ga je geen excuses geven. Want als ik dat doe, dan doe ik iets wat jij nooit hebt gedaan: de verantwoordelijkheid nemen voor mijn acties.
Dus veel plezier daar in je cel. En hopelijk blijf je daar tot het einde der tijden. Want laten we eerlijk zijn, Fouad: de samenleving kan prima zonder jou.