Ik lag in bed toen ik het las. Fleur Agema, invalpremier. Mijn maag draaide om. Ergens in Nederland moet een priester op zijn knieën gevallen zijn, huilend, biddend om de Wederopstanding van Mark Rutte. Mark, de Teflon Don. Mark, die lachend over schandalen struikelde alsof hij in een Monty Python-film zat. Mark, die opstond na de toeslagenaffaire, Groningen, stikstof, en nog net niet met een “Haha, jongens, geintje!” verdween in de coulissen. Maar nu was hij weg, en in zijn plaats kregen we dit: Fleur fucking Agema.
Voor wie haar niet kent – stel je Britt Dekker voor. Maar dan zonder de paarden, zonder de sprankeling, zonder de hersencellen. Als het product van Britt en een invalide hengst. Haar aanwezigheid in de politiek voelt als een wetenschappelijk experiment dat uit de hand is gelopen. Ik las dat ze “waarnemend premier” was en voelde de grond onder me verdwijnen. Alsof je wakker wordt uit een coma en de dokter je vertelt dat je lever is vervangen door een frikandel en je vrouw nu met je neef gaat.
Fleur is zo extreem-rechts dat ze haar satisfyer met rechts wil gebruiken. Haar favoriete standje? Mussolini’s balkonpose. Het is zo’n racistisch wijf dat ze alleen maar opgewonden raakt van haar man in een SS-uniform. Ze lijkt op iemand die net te lang naar zichzelf heeft gestaard in de spiegel van een zonnebankstudio en daarna besloten heeft dat de Holocaust een politiek correct verhaaltje is.
En toch, toch mis ik die goeie ouwe tijd. De tijd van echte discussies. De tijd dat Nederland struikelde over Redouan El Yaakoubi. Wie? Ja, die gozer die een blauwe maandag meer ballen doorliet dan het G-team van SV Blokzijl in de achterhoede van Excelsior Rotterdam. De man die weigerde een regenboogbandje te dragen, wat toen een nationaal schandaal was. De tijd dat Anouar Diba horend en stotend ruzie maakte op nationale tv.
Och, wat was het mooi.
Maar nu? Nu hebben we Fleur. De nageboorte van Eva Braun. De nachtmerrie in een brokaat jasje. De politicus die “links tuig” zegt met dezelfde intonatie als een nazi in een zwart-wit film “Juden” fluistert.
En ik? Ik lig in bed. Mijn maag draait nog steeds om.