Er was een tijd dat Quincy Promes werd gezien als een belofte, een talentvolle voetballer die de wereld aan zijn voeten had liggen. Maar die tijd ligt ver achter ons. Promes is allang niet meer het gezicht van sportieve triomfen, maar het symbool van de morele teloorgang van de voetbalwereld. Hij rijgt de misdaden aan elkaar zoals een stervoetballer ooit doelpunten maakte, met precisie en schijnbare onverschilligheid. Het is alsof hij een spel speelt met de wet, steeds weer zoekend naar de grenzen van wat hij denkt te kunnen maken, en er dan net overheen gaan. Geweldsdelicten, een mogelijke betrokkenheid bij drugshandel, en toch gaat hij ongestoord verder, alsof zijn leven een oneindige wedstrijd is waarin hij altijd de winnaar is, ongeacht hoe vuil hij speelt.
Dat zo’n persoon nog steeds een podium krijgt, is een klap in het gezicht van elke voetballiefhebber die in sport een hoger ideaal ziet. Voetbal zou een viering moeten zijn van talent, doorzettingsvermogen en sportiviteit, niet van crimineel gedrag, arrogantie en minachting voor de wet. Promes heeft zijn talent verkwanseld, maar nog erger, hij heeft zijn ziel verkwanseld voor roem, geld en macht. En nu, na zijn veroordeling, keert hij terug naar het voetbal, niet om zijn fouten recht te zetten, maar om door te gaan waar hij gebleven was: voetballen in Dubai, een stad die lijkt te resoneren met zijn eigen gebrek aan transparantie en moraal.
Het is moeilijk om niet cynisch te worden van dit verhaal. Het is moeilijk om nog te geloven in rechtvaardigheid als iemand als Quincy Promes, ondanks alles wat hij heeft gedaan, nog steeds wordt toegejuicht door de massa. Maar misschien is het geen kwestie van cynisme, maar van realisme. Misschien is het tijd om te erkennen dat de wereld waarin we leven, en vooral de wereld van het voetbal, zijn ziel allang heeft verkocht aan de hoogste bieder.
Toch is het pijnlijk om te zien hoe een sport die zoveel mensen hoop en vreugde brengt, wordt bezoedeld door iemand als Promes. Elke keer dat hij het veld betreedt, is het een herinnering aan hoe diep de sport kan zinken, hoe ver we zijn afgedwaald van wat voetbal zou moeten zijn. In plaats van te worden geëerd, zou Promes veroordeeld moeten worden tot vergetelheid. Zijn naam zou niet in de krantenkoppen moeten verschijnen vanwege zijn prestaties op het veld, maar als een waarschuwing voor wat er gebeurt als we vergeten wat echt belangrijk is.
Het is tijd dat we de idolen die we hebben opgebouwd, zoals Quincy Promes, afbreken en in hun plaats ware helden koesteren, die niet alleen uitblinken in hun sport, maar ook in hun karakter. Tot die tijd blijven we toeschouwers van een tragische voorstelling, waarin Promes de hoofdrol speelt, niet als de held, maar als het symbool van alles wat er mis is in de sport en daarbuiten. Een ster in vrije val, en wij, de toeschouwers, applaudisseren, niet beseffend dat we getuige zijn van niets minder dan een tragedie.