Houden van begint vaak met een blik, een klein gebaar, iets onschuldigs dat het hart raakt zonder dat je het volledig beseft. Maar het ware houden van is iets wat tijd en ruimte nodig heeft om te groeien, te rijpen, en te wortelen in de kern van wie je bent. Het is geen illusie, geen vluchtige romantiek die snel opbrandt en verdwijnt zodra de realiteit zijn intrede doet. Bij Ikram en mij, begon het wellicht zoals bij velen – met die eerste momenten van aantrekking, het schuchtere ontdekken van elkaar, die korte flirt die aan de oppervlakte lag. Maar wat zich daarna ontvouwde was iets veel complexers, iets wat ik aanvankelijk zelf niet kon doorgronden.
We leven in een tijd waarin liefde vaak gereduceerd wordt tot de buitenkant, tot de momenten die mooi zijn voor de camera, voor anderen. Maar houden van, echt houden van, is iets wat zich afspeelt buiten de zichtbare momenten. Het zit in de stiltes tussen de gesprekken, in de kleine gebaren die niemand ziet, in de beslissingen die je keer op keer neemt zonder er veel aandacht aan te besteden. Met Ikram heb ik geleerd dat houden van niet altijd luid hoeft te zijn, dat het niet altijd zichtbaar hoeft te zijn voor de buitenwereld. Het kan zich juist schuilhouden in de stille hoekjes van het leven, in de dagelijkse routine, in de ogenblikken waarin je alleen met elkaar bent en alles om je heen lijkt stil te vallen.
De eerste jaren waren gevuld met een bijna vanzelfsprekende energie. Ik voelde me vaak verbaasd over hoe gemakkelijk alles leek te gaan, hoe de dagen voorbij gingen en hoe elk moment dat we samen doorbrachten een nieuwe laag toevoegde aan wat ik voor haar voelde. Ikram had die mix van kracht en tederheid die moeilijk in woorden te vatten is. Ze kon lachen op een manier die iedereen in haar buurt meezoog in haar vreugde, maar tegelijkertijd was er die kant van haar die zich enkel aan weinigen openbaarde – een rustige vastberadenheid, een innerlijke kracht die me iedere dag opnieuw liet zien dat er zoveel meer aan haar was dan wat er aan de oppervlakte zichtbaar was. Ze was niet zomaar de vrouw met wie ik mijn leven wilde delen; ze werd langzaam het anker waar mijn eigen bestaan zich aan vastklampte, zonder dat ik het in eerste instantie zelf doorhad.
Het leven is natuurlijk nooit alleen maar een aaneenschakeling van gelukkige momenten. Met de jaren kwamen er uitdagingen, moeilijkheden, en momenten van twijfel. Vooral toen de kinderen kwamen, veranderde alles op manieren die ik niet had voorzien. Je kunt je voorbereiden op het ouderschap – je kunt boeken lezen, gesprekken voeren, plannen maken – maar er is niets dat je echt klaarstoomt voor de impact die het heeft op je leven, op je relatie, op je gevoel van identiteit. Met Ikram ging het niet anders. We gingen van twee mensen die zorgeloos door het leven konden bewegen, naar twee ouders die ineens verantwoordelijkheden hadden die ze nooit volledig hadden kunnen inschatten. En met die verantwoordelijkheid kwam soms ook het gevoel van verstikking, van verlorenheid, van zoeken naar wie we nu eigenlijk waren, zowel individueel als samen.
Er waren nachten waarin de vermoeidheid ons overweldigde, waarin de kinderen ziek waren of niet wilden slapen, en waarin het voelde alsof alles te veel was. Er waren momenten waarin ik de Ikram miste die ik kende voordat we ouders werden – die vrolijke, lichte vrouw die de wereld met een bepaalde speelsheid tegemoet trad. Maar tegelijkertijd ontdekte ik een andere kant van haar, een kant die ik nu niet meer zou willen missen. Ze ontwikkelde een diepere laag van moed, van toewijding, van liefde die niet meer alleen gericht was op mij, maar ook op onze kinderen, op ons gezin. En hoewel er momenten waren waarin ik het moeilijk vond om mijn eigen plek te vinden in dat geheel, realiseerde ik me ook dat wat ik voor haar voelde, alleen maar groeide.
Er is een cliché dat zegt dat echte liefde zich toont in de moeilijke tijden, en misschien zit daar wel een kern van waarheid in. Maar wat ik vooral heb geleerd, is dat houden van niet altijd een bewuste keuze is. Soms is het iets dat je gewoon doet, zonder erbij stil te staan. Het zit in de kleine, onbewuste handelingen – het maken van een kop thee op een regenachtige ochtend, het even opzijzetten van je eigen irritatie omdat je weet dat de ander het moeilijker heeft op dat moment, het stil naast elkaar zitten zonder de behoefte om iets te zeggen. Met Ikram zijn deze momenten niet zeldzaam, maar juist de kern van onze relatie. Het is die rustige aanwezigheid die alles draaglijk maakt, zelfs wanneer de wereld om ons heen chaotisch is.
Maar er is meer. Er is ook die diepere laag van bewondering die ik voor haar voel, die zich met de jaren steeds duidelijker aftekent. Ikram is geen vrouw die opschept over wat ze doet of wat ze bereikt heeft. Ze is niet iemand die haar waarde zoekt in de goedkeuring van anderen. Ze is simpelweg zichzelf, en dat is misschien wel haar grootste kracht. Ze beweegt door het leven met een soort van stille vastberadenheid, een innerlijke rust die mij steeds weer terugbrengt naar de essentie van wat echt belangrijk is. En hoewel ik weet dat het leven voor haar ook zwaar kan zijn, dat ze momenten heeft van twijfel en onzekerheid, blijft ze altijd doorgaan. Niet omdat ze moet, maar omdat ze dat wil, omdat ze weet dat het de moeite waard is.
Er zijn momenten waarin ik naar haar kijk en me afvraag hoe ik zo’n vrouw heb kunnen vinden, iemand die niet alleen mijn partner is, maar ook mijn gelijke, mijn steunpilaar, mijn spiegel. Want dat is wat Ikram voor mij is geworden: een spiegel waarin ik mezelf zie, niet alleen in mijn beste momenten, maar ook in mijn zwaktes, mijn tekortkomingen. En toch, ondanks alles, blijft ze van mij houden. Dat is misschien wel het grootste wonder van liefde – dat je gezien wordt in je meest kwetsbare, onvolmaakte staat, en dat de ander toch blijft, niet uit plichtsbesef, maar uit pure, onvoorwaardelijke liefde.
Met Ikram heb ik geleerd dat houden van niet altijd makkelijk is, dat het soms zelfs pijnlijk kan zijn. Er zijn dagen waarop ik het gevoel heb dat ik tekortschiet, dat ik niet de man ben die ze verdient. Maar telkens wanneer ik die twijfel voel, is er dat moment waarop ze me aankijkt, of me een kus geeft, of gewoon mijn hand vasthoudt, en dan weet ik weer waarom ik bij haar ben. Waarom zij degene is die ik altijd zal kiezen, opnieuw en opnieuw.
Houden van is geen eindpunt; het is een voortdurende reis, een proces van groei, van vallen en opstaan, van leren en herontdekken. Met Ikram voel ik dat elke dag. En hoewel er momenten zijn waarop ik verlang naar de eenvoud van vroeger, naar de dagen waarop alles nog nieuw en onschuldig was, weet ik dat wat we nu hebben veel dieper gaat. Het is geen oppervlakkige verliefdheid meer; het is een diepgewortelde verbondenheid die niet meer kapot te maken is. Het is weten dat, ongeacht wat er gebeurt, we altijd samen zullen zijn. Dat is de ware definitie van houden van, tussen Ikram en mij.