Daar zit-ie dan weer, Wilders. Die blonde helm van hem is na al die jaren nog steeds even ongenaakbaar. Vastgezet met meer haarlak dan fatsoen, stijf als z’n standpunten. Je hoort het bijna knisperen als hij een draai maakt in de Tweede Kamer. Maar ja, wat verwacht je anders van iemand die zijn hele leven draait om het uiterlijk? Want inhoudelijk heeft Wilders het al jaren niet meer. Zijn Limburgse accent is de enige authentieke noot in zijn circusvoorstelling, maar zelfs dat klinkt tegenwoordig geforceerd. Elke keer als hij begint te praten, zie je kiezers denken: “Daar komt-ie weer, onze Geert. Hij heeft misschien niks te zeggen, maar hij zegt het wel lekker hard.”
Zijn kiezers? Die geloven alles. Zwarte Piet was natuurlijk écht zwart door de schoorsteen. Geen discussie over mogelijk. En als je dat kunt geloven, geloof je ook dat Wilders daadwerkelijk iets voor elkaar krijgt als hij ooit premier zou worden. Het zijn dezelfde hersenloze kneuzen die elke keer hun kruisje achter zijn naam zetten en dan verbaasd zijn dat hun leven niet beter wordt. Je ziet ze voor je: mensen die nog steeds boos zijn dat de gulden weg is, denken dat alles te redden is met een grote mond en een paar one-liners over de ‘elite’. Dezelfde mensen die bij elke verkiezing Wilders stemmen en zich daarna afvragen waarom ze nog steeds in een tochtig huurhuis zitten.
En dan hebben we Marjolein Faber, de wandelende schande. De koningin van de leegheid, als een slechte karikatuur van wat politieke betrokkenheid zou moeten zijn. Geen enkel goed woord voor haar, niet omdat ze hard werkt (dat doet ze niet), maar omdat ze gewoonweg niets bijdraagt. Ze leeft van Wilders’ kruimels en denkt dat ze daarmee belangrijk is. Alsof het een prestatie is om in zijn schaduw te staan, mee te blaten zonder ooit echt iets te zeggen.
Maar terug naar Wilders, de man die z’n hele bestaan heeft opgebouwd op holle frasen en haarspray. Hij roept al jaren dat hij alles anders gaat doen, maar zodra er iets concreets op tafel moet komen, schiet hij in de stress. Want eerlijk is eerlijk: Wilders kan helemaal niks. Ja, hij kan schreeuwen. Hij kan roepen dat hij Nederland gaat redden, maar vraag hem één keer naar de details en hij valt door de mand. Dan blijkt dat de man die altijd zo zelfverzekerd is, eigenlijk geen idee heeft. En dat weten zijn kiezers ergens ook wel. Maar ja, het is makkelijker om je ogen dicht te houden en te geloven dat de blonde man met het rare accent alles wel zal fixen. Want kritisch nadenken? Nee, daar doen ze bij de PVV niet aan.
Dus daar staan we nu. Een partij vol mensen die geloven in sprookjes, geleid door een man die z’n eigen leugens is gaan geloven. Wilders, de grote leider, die langzaam wegzakt in de zompige modder van zijn eigen onkunde. Het enige wat nog harder faalt dan zijn beleid? Dat haar van ‘m.