Het was de avond waarop de ballon zou zweven richting een ander sterrenstelsel. Real Madrid had alles in zich om de sterren van de avond te leveren, en toch… daar stond hij. Rodri. De Spaanse middenvelder die het afgelopen jaar met chirurgische precisie het spel van Manchester City en Spanje naar nieuwe hoogtes tilde. Ballon d’Or 2024 in zijn handen, de reflecties van het theaterlicht dansend op het goud.
Rodri won—en begrijp me niet verkeerd, hij verdiende het. De man was overal en nergens, net als de bal wanneer hij erachteraan ging. Van City’s dominantie in de Premier League tot Spanje’s triomf op het EK, hij liet alles draaien. Hij won zelfs Speler van het Toernooi op het EK! Maar goed, dat hadden de media al lang verteld. Wat minder gezegd werd, is hoe Vinícius Júnior, dé belichaming van pure flair en ongetemde snelheid, tweede werd. En ergens voelt dat als een kleine misdaad.
Vinícius, de man die verdedigingen deed sidderen, het publiek liet juichen, en soms zichzelf leek te vergeten—ja, zelfs Beyoncé vergat hij te bedanken, zeggen ze nu. De grap is trending, maar achter het lachen schuilt de realiteit: Vini zat er zo dichtbij. En de fans? Die voelen het gemis. Ze vragen zich af of dit niet zijn moment had moeten zijn. Zelfs Jude Bellingham, de rijzende ster die Real Madrid’s middenveld opnieuw heeft uitgevonden, eindigde derde. Misschien had de ballon net een andere richting op moeten zweven, richting Madrid.
Maar laten we eerlijk zijn: Real Madrid heeft genoeg glorie die avond. Ze werden verkozen tot het beste mannenteam van het jaar. Carlo Ancelotti, de maestro achter de witte muur, kreeg de prijs voor Beste Coach. Zelfs Toni Kroos haalde de top tien, zijn eeuwige kalmte op het middenveld nog altijd onmiskenbaar. Toch blijft het wringen. Want wanneer je naar de tweede plek kijkt, zie je Vinícius. En bij de derde zie je Bellingham. Real Madrid was de top drie van het mondiale voetbal, en toch was het Rodri die met het kleinood naar huis ging.
En nu? Nu blijft de vraag spoken in de wandelgangen van Madrid: “Had dit niet onze avond moeten zijn?” Misschien wel. Misschien niet. Maar het gevoel dat je in je buik krijgt als je Vinícius in volle vaart op een tegenstander af ziet stormen, dat kan geen prijs je geven. Dat is voetbal.
En wie weet, misschien krijgt Vini volgend jaar nog een kans. Als hij maar niet vergeet zijn dankwoorden in orde te hebben. Beyonce zal het vast waarderen.