Gisteren speelde Ajax tegen Maccabi Tel Aviv. Een pot voetbal, zou je denken. Maar de wedstrijd begon al ver voor het eerste fluitsignaal. De Israëlische supporters waren naar Amsterdam gekomen, uit een land in oorlog. Het blijft een vreemde gewaarwording: terwijl thuis bommen vallen, staan zij hier, vlaggen zwaaiend, biertjes drinkend, alsof het allemaal niets uitmaakt.
Maccabi Tel Aviv speelt in de Europa League. De Europa League, jawel. Maar Israël is geen Europa. Dat weet iedereen die een kaart van de wereld kan lezen. Toch staan ze hier, alsof dat heel normaal is. Alsof het helemaal logisch is dat clubs van buiten het continent worden toegelaten. De grenzen van sport lijken steeds verder op te rekken.
En dan die chaos op de Dam. Palestijnse vlaggen in vlammen, taxichauffeurs die klappen krijgen. De stad trilt, en je voelt de spanning toenemen. Wat had je verwacht? Dat je een stad binnenkomt, je misdraagt, en dat mensen het zullen laten gaan? Uiteindelijk was de situatie niet meer te houden, en de Amsterdammers sloegen terug. Niet met bommen, maar wel hard genoeg om de Israëlische supporters het gevoel te geven dat Amsterdam even geen veilige plek meer was. “Boontje komt om zijn loontje,” zou je zeggen.
Maar nu is de wereld verontwaardigd. Opeens zijn de rollen omgedraaid, en iedereen kijkt met afschuw naar de reactie. De veroordelingen vliegen om je oren, maar ergens voelt het als een slechte grap. Want als je zelf binnenkomt met zoveel minachting voor je gastland, waar verwacht je dan bescherming tegen?
Ook daar is de boodschap simpel: Hamas ontvoerde Israëli’s, en Israël reageerde door heel Palestina te bombarderen. Die logica lijkt nu als een boemerang terug te komen. Het verschil? In het conflict daar is het verwoestend, levensvernietigend. Hier was het een harde klap terug, een wake-up call voor zij die denken dat zij overal ongestoord de regels kunnen breken.
Er is niets moois of heldhaftigs aan. Alleen maar de harde, onversneden werkelijkheid van mensen die vergeten dat respect een tweerichtingsverkeer is. Hypocrisie in het kwadraat. Wat er ook gezegd wordt, voor mij blijft het simpele feit: wie zelf de lont aansteekt, moet niet verbaasd zijn als het vuur terugbrandt.