We hebben alles. Een huis met een dakkapel die net iets te duur was. Twee auto’s waarvan eentje met een kinderstoel die ik iedere maand per ongeluk losschroef als ik de stofzuiger erdoorheen haal. Een baan waar ik niet per se gelukkig van word, maar wel van kan doen alsof. En een vrouw. De vrouw. Mijn vrouw.
In de ochtend smeert ze boterhammen voor onze oudste dochter alsof ze een Michelin-chef is die net ontdekt heeft wat liefde is. Geen gehaaste, roekeloze smeerbewegingen, maar kalm en aandachtig. Elke korst voelt de toewijding. Het lijkt een simpel gebaar, maar ik zie het. Ik zie hoe ze dat doet. Niet voor zichzelf, niet eens voor mij. Maar voor haar. Ons kind. Haar grootste trots.
Ik sta erbij met een lege koffiemok en vraag me af waarom ze eigenlijk bij mij is. Ik ben niet de slimste. Niet de grappigste. En als ik eerlijk ben, misschien ook niet de knapste. Maar daar staat ze, met een glimlach die elk ochtendlicht jaloers maakt. Ze kiest mij. Elke dag weer.
En ik? Ik wil haar de wereld geven. Een tas van leer die ruikt naar succes, een vakantiehuis in Italië waar we in de zomer onze kinderen kunnen laten verdwalen, en een auto met een knopje dat automatisch de kinderstoel stofzuigt. Maar dat hoeft allemaal niet. Ze heeft al wat ze nodig heeft: mij. Ons. Onze kliek van kleuters en chaos.
Laatst zei ze dat we samen moesten diëten. “Diëten? Samen?” vroeg ik met mijn mond halfvol pindakaas. Maar ze had gelijk. En nu staan we iedere ochtend havermout te maken alsof we twee ondernemers zijn met een start-up die liefde verkoopt. Het is vreselijk cliché en belachelijk goed. Samen afzien is blijkbaar ons ding.
En weet je wat? Dat is het. Dat ‘samen’. Het grote geheim van geluk. Het zijn niet de spullen of de successen, het is het lachen om hoe onze jongste op drie manieren per dag probeert te ontsnappen. Het is kijken hoe ze met haar kleine handen een appel in stukken bijt alsof ze een baby-T-Rex is. Het is zij. Hoe ze alles mooier maakt door het gewoon te doen.
Ik kijk naar haar terwijl ze haar boterham met hummus eet alsof het een driegangendiner is. En ik weet het zeker: dit, dit is het. De wereld geven hoeft niet. Ze is mijn wereld. En soms maak je samen een dieet ook gewoon ontzettend leuk.
Een ode aan haar. Aan ons. Aan havermout met een snufje liefde.