Pierre van Hooijdonk is een man van meningen. Zijn eigen meningen. De rest doet er niet toe. Zoals hij daar zit in die veel te ruime stoel bij Studio Voetbal, met zijn blik alsof hij zojuist persoonlijk de oplossing voor klimaatverandering heeft ontdekt – door harder tegen een bal te schoppen. Elke zondagavond is het weer hetzelfde theater: Pierre, de zelfbenoemde waarheidsprediker, die het publiek trakteert op een mix van kortzichtige analyses en zelfingenomen glimlachjes.
Ik vraag me vaak af hoe het zover heeft kunnen komen. Niet vanwege zijn carrière – een respectabel rijtje clubs waar je met een beetje geluk en een goede zaakwaarnemer ook terechtkomt – maar vanwege zijn onstuitbare drang om te doen alsof hij Johan Cruijff in een slecht zittend pak is. Als Pierre zijn mond opent, verwacht je een meesterlijke anekdote of een inzicht dat de voetbalsport definitief verandert. Maar nee, je krijgt een mening die klinkt alsof hij het vanmiddag nog van een willekeurige terrasbezoeker heeft gestolen.
En dan die uitspraken. Keer op keer gaat hij de fout in, en toch blijft hij praten. Alsof hij denkt: “Ach, waarom niet? Het volk luistert toch.” Dit jaar alleen al heeft Pierre ons getrakteerd op een greatest hits van mislukte wijsheden. Het hoogtepunt – of dieptepunt, afhankelijk van je standpunt – was afgelopen zondag. Terwijl de kijkers massaal hun schouders ophaalden of zich afvroegen waarom de afstandsbediening zo ver weg lag, ging Pierre weer los. Een ongefundeerde aanval hier, een domme generalisatie daar, en dat alles met een air alsof hij net het tactische meesterbrein achter Manchester City heeft vervangen.
Maar wat verwacht je van een man die ooit zijn trainersdroom najoeg en strandde als assistent van Jong Feyenoord? Een man die misschien wel meer tijd besteedde aan het onderhandelen van lucratieve contracten in exotische competities dan aan het werkelijk beter worden als speler? Pierre heeft altijd een neus gehad voor financiële winst, maar nooit voor inhoudelijke diepgang. Zijn voetbalcarrière is als een slechte Netflix-serie: veel afleveringen, weinig plot.
En toch zit hij daar, elke week opnieuw, alsof we hem nodig hebben. Alsof de NOS denkt dat Pierre iets toevoegt. Misschien is het dat. Misschien is Pierre niet het probleem, maar wij. Wij, het publiek, dat blijft kijken. Dat blijft luisteren. Dat blijft wachten op het moment dat hij daadwerkelijk iets zinnigs zegt.
Maar laten we eerlijk zijn: dat moment gaat nooit komen. Pierre blijft Pierre – een man met net iets te veel geld, net iets te weinig inzicht, en een podium dat hij nooit had mogen krijgen.