Kerstavond. Een avond die ik doorgaans niet vier, maar stiekem omarm omdat het betaalde vrije dagen zijn. Ik houd van kerst, maar niet om de kaarsjes, de kalkoen of de kerstkransjes. Kerst is voor mij de verlichting van de werkweek. En toch, ondanks mijn heilig islamitische kijk op de feestdagen, zat ik gisteren in de zaal bij de kerstshow van Rayen Panday & Friends. En mensen, wat was het goed. Echt goed.
Begrijp me niet verkeerd, ik wilde vooraf kraken. Kraken zoals een kind een kerstbal laat vallen en doet alsof het een ongelukje was. Maar deze show liet zich niet breken. Alles klopte. Bijna alles dan. Want laten we even eerlijk zijn: Rayen – met een e. Waarom? Ryan had ook gewoon gekund. Het voelt een beetje als Maikel in plaats van Michael. Lelijker dan nodig. Maar dat is een detail, want verder was het perfect.
Ik moet iets bekennen. Nabil, één van de friends van vanavond, had ik in het verleden hard aangepakt. Ik ben niet trots op wat ik over hem geschreven heb, maar eerlijk is eerlijk: Mea culpa, Nabil. Je bent beter dan ik ooit dacht. Ik neem mijn woorden niet terug – daarvoor ben ik te koppig – maar je hebt me laten zien dat je thuishoort op het hoogste podium van de Nederlandse comedy. De chemie tussen jou en Rayen was messcherp, snel, geestig. Vooral jullie interactie met het publiek, zoals de agnost die naar de hel gaat – meesterlijk.
Dan de band, geleid door maestro Delaney Nelom. Dat was niet alleen goed, het was bijna literatuur. Grappig, want in zijn show Karma vertelde Rayen ooit over de herkomst van de Surinaamse achternaam Nelom. Ooit Molen, maar omgedraaid door slaven die niet dezelfde naam mochten dragen als hun meester. En nu stond daar Delaney Nelom, de meester van deze avond, die de zaal in vervoering bracht met muziek die net zo goed als de comedy was.
Stefan Pop deed prachtige intermezzo’s op basis van A Christmas Carol. Het verleden, het heden, de toekomst – hij gaf Scrooge een nieuwe, geestige dimensie. En toen, als absolute klap op de vuurpijl, stapte Dolf Jansen het podium op. Acht minuten ouderwets cabaret. Niet lullen, gewoon keihard leveren. Zoals alleen hij dat kan.
En daar stonden ze dan, de crème de la crème van de Nederlandse comedy anno 2024. Sorry, Nabil, ik kan er niet meer omheen: ja, daar hoor jij ook bij. Een avond die alles had, en meer. Geen kerstboom, geen glühwein, geen overdreven sentiment. Maar scherpte, humor en vakmanschap.
Rayen, ik vergeef je spelling. Wat een show.