Er zijn voetballers die je vergeet, en er zijn voetballers die zich in je geheugen vastbijten als een hond in een rubberen bal. Mohamed Ihattaren is van de laatste categorie. Een jongen die voetbalt alsof hij een geheim kent dat wij niet mogen weten. Hij beweegt alsof zwaartekracht alleen maar een suggestie is, alsof hij op het veld een verhaal vertelt dat alleen hij begrijpt.
Mohamed is geen voetballer, Mohamed is voetbal. Zijn passes zijn poëzie. Zijn dribbels zijn schilderijen van Rembrandt. Zijn vrije trappen zijn operette, zijn acties pure jazz. En het mooiste is: hij weet niet eens hoe bijzonder hij is. Hij speelt zoals een kind tekent, zonder angst voor fouten, zonder te denken aan wat anderen ervan vinden.
Ik heb hem ontmoet. In levenden lijve. Het was geen interview, geen praatje met een PR-manager in de buurt. Het was Mohamed, puur en ongefilterd. Hij heeft een blik in zijn ogen die ergens tussen verlegen en melancholisch zit, alsof hij weet dat hij iets bijzonders heeft, maar niet begrijpt waarom de wereld er zo druk om doet. Hij is lief, bijna aandoenlijk, en het is onmogelijk niet van hem te houden. Maar tegelijkertijd is er iets in hem wat je niet kunt vangen. Je wilt hem begrijpen, maar je weet dat dat nooit zal lukken.
Dat brein van hem intrigeert me. Hoe kan iemand met zoveel talent zichzelf zo vaak in de weg zitten? Het is alsof hij een Ferrari bestuurt zonder te weten hoe je moet schakelen. Hij is het niveau Messi en Cristiano Ronaldo, maar ergens in zijn hoofd rommelt er iets. Misschien twijfelt hij aan zichzelf. Misschien begrijpt hij zijn eigen grootsheid niet. Misschien denkt hij dat hij altijd meer tijd heeft dan hij werkelijk heeft.
Sinds hij bij RKC speelt, is het duidelijk: hij is niet alleen de beste speler daar, hij is de beste speler van de Eredivisie. Noa Lang? Ruben van Bommel? Laten we eerlijk zijn, die jongens mogen zijn kicksen poetsen. Memphis Depay? Ha! Memphis kan de veters van Ihattaren niet eens strikken. En Ziyech, die ooit in mijn hart woonde, lijkt plots een bijrolspeler. Ihattaren is de hoofdrol.
Maar het blijft fragiel. Als je naar hem kijkt, zie je niet alleen een held, maar ook een jongen die verdwaald kan raken in zijn eigen dromen. Het is die kwetsbaarheid die hem bijzonder maakt. Hij kan zoveel, maar wat gebeurt er als hij struikelt? Zal hij opstaan? Of blijft hij liggen, met een blik naar de hemel, alsof hij zich afvraagt waarom het universum zo ingewikkeld moet zijn?
Ik hoop op het eerste. Ik hoop dat hij blijft doen waar hij goed in is. Voetballen, creëren, ons betoveren. Want Mohamed Ihattaren is een held, een mythe, een jongen met een bal aan zijn voeten en een wereld die aan zijn voeten ligt.