Mijn moeder stierf in 2006. Precies rondom Bevrijdingsdag en Moederdag. 3 mei was de dag dat de wereld even stopte. 6 mei kwamen mensen afscheid nemen, zoals ze dat doen, een beetje onhandig, met blikken die net iets te lang bleven hangen en handen die nét iets te stevig knelden. 9 mei werd ze begraven, onder een briljante, genadeloze mei-zon, de lucht te blauw, de vogels te vrolijk. Alsof de natuur zich niets aantrok van mijn persoonlijke apocalyps. En de zondag daarna, op 14 mei, was het Moederdag. Hoe ironisch. Hoe volkomen absurd.
Niet omdat ik cynisch ben. Of omdat ik het niet begrijp. Of omdat ik een van die types ben die vinden dat we geen commerciële feesten meer moeten vieren, omdat we dan slaven van het systeem zijn, overgeleverd aan de grillen van Hallmark en Facebook-herinneringen. Nee, ik haat Moederdag omdat ik er niets aan heb.
Ik was 19 en ineens moederloos. Alsof iemand de stekker uit het universum trok. Dat is dus bijna 20 jaar geleden. En ja, cliché of niet, het is elke dag Moederdag. Want een moeder verdwijnt nooit echt uit je systeem. Ze nestelt zich in je reflexen, je geurassociaties, de manier waarop je je kinderen omhelst. Ze blijft plakken aan alles wat je ooit van haar geleerd hebt, in elke frons die je trekt en elke grijns die je niet kunt onderdrukken.
Nu heb ik zelf kinderen. Die hebben ook een moeder. En zij krijgt vandaag knutselwerkjes met vage bloemen en pasta-halskettingen die nooit gedragen worden, maar wel altijd bewaard blijven in een la die alleen bij verhuizingen opengaat. Ze krijgt knuffels die je het liefst in een potje zou willen bewaren voor als ze straks pubers worden en je aankijken alsof je een gekkie bent omdat je vraagt hoe hun dag was.
En toch. Toch blijft Moederdag voor mij een bizar ritueel. Alsof je één dag per jaar zou moeten doen alsof je moeder belangrijk is. Alsof een boeket bloemen, een geurige douchegelset en een halfslachtig geschreven kaartje kunnen compenseren voor de eindeloze slapeloze nachten, de zorgen, de onverwoestbare liefde en de ongemakkelijke dans van loslaten en vasthouden die moederschap eigenlijk is.
Want wat is een moeder? Iemand die je leert hoe je je veters strikt, maar je uiteindelijk moet laten struikelen zodat je zelf leert opstaan. Iemand die je niet alleen grootbrengt, maar je ook leert hoe je klein kunt blijven, hoe je jezelf kunt verliezen zonder echt verloren te gaan.
Dus ja, Moederdag is bullshit. Maar moeders? Moeders zijn absurd belangrijk.
En daarom vier ik met mijn vrouw geen moederdag, maar wel het leven.