2024: Een kroniek van krimpende woorden
Ergens in de krochten van dit jaar, tussen de onophoudelijke lawine van breaking news en de collectieve digitale slakkenpost, sijpelt het besef dat woorden niet eeuwig leven. Sommige sterven een stille dood, andere worden met schijnbare trots begraven. Het fenomeen ‘brain rot’ bijvoorbeeld, een favoriet onder TikTok-discipelen en Slack-sloebers, mag nog even blijven hangen, maar […]
De vlag als fluisterende revolutie
Ergens langs een kronkelend lint van asfalt, waar tractorbanden hun diepe groeven hebben achtergelaten, hangt een vlag ondersteboven. Het rood bloedt naar beneden, het wit lijkt bijna grijs van het stof, en het blauw kijkt moedeloos naar de grond. Een vlag die ooit boven het grasland wapperde om meeuwen en regenbuien te begroeten, is nu […]
Waarom wij sommige mensen aardig vinden (en andere niet)
Ik geloof niet in karma. Niet in sterrenbeelden, niet in het universum dat een groot plan voor ons heeft, en al helemaal niet in reïncarnatie. Maar ik geloof wel in mensen. En dat is, zo besef ik steeds vaker, een gevaarlijk geloof. Want mensen hebben iets onvoorspelbaars. De één maakt je aan het lachen door […]
Terug in Nederland: een ander soort armoede
We zijn terug in Nederland. Een ander soort vermoeidheid trekt door mijn lichaam, een ander soort kou kruipt onder mijn huid, en bovenal voel ik een ander soort armoede. Het land dat rijk is aan producten, aan auto’s die met hun glimmende lak en badges pronken, aan potjes vegan mayonaise en hypotheken met variabele rentepercentages, […]
Dag 5 in Marokko
De laatste volle dag. De zon hangt zwaar boven Tetouan, alsof hij de warmte nog even wil laten voelen voordat hij afscheid neemt. We staan voor de poorten van een weeshuis, maar die poorten blijven gesloten. Binnen wonen kinderen zonder ouders, maar ook moeders zonder veiligheid. Het is een plek waar verhalen niet naar buiten […]
Dag vier: Het begin van de weg naar huis
Chefchaouen lag nog half in de schaduw toen we de stad verlieten. De blauwe muren ademden kou, alsof ze de nacht nog niet los konden laten. Het soort kou dat niet alleen door je jas kruipt, maar ook in je botten gaat zitten. In Nederland zou je het omschrijven als ‘klam’, maar hier is het […]
De kou in Tanger en Chefchaouen (dag 2 & 3)
Dag twee begon met een kilte die zich niet alleen in de lucht bevond, maar ook in mijn hart kroop. In Tanger stond het eerste weeshuis al op ons te wachten. Niet met een lijst van noden, maar met open armen. Het voelde alsof de lucht zwaarder was in de kamer waar tientallen kinderen sliepen […]
Een dag in Marokko
Laten we eerlijk zijn: landen in Marokko voelt altijd als thuiskomen. Zelfs voor iemand die geen druppel Marokkaans bloed in zijn aderen heeft. Op 26 december jl. was dat niet anders. Tanger, die stad waar de zee en de lucht elkaar begroeten, had ons verwacht. We zouden worden opgehaald. Een jongen, veel te lief voor […]
Geen afscheid
Mijn oma heette Hendrika Wilhelmina van den Ouden. Een naam die klinkt als een doffe klap in een lege kamer. Ik had maar één oma, en zelfs die voelde niet echt van mij. Van mijn andere oma, die van mijn vaders kant, weet ik alleen dat ze Zara heette, zoals de kledingwinkel. Geen gezicht, geen […]
Een held in wankel evenwicht
Er zijn voetballers die je vergeet, en er zijn voetballers die zich in je geheugen vastbijten als een hond in een rubberen bal. Mohamed Ihattaren is van de laatste categorie. Een jongen die voetbalt alsof hij een geheim kent dat wij niet mogen weten. Hij beweegt alsof zwaartekracht alleen maar een suggestie is, alsof hij […]