Rachel Hazes, de zelfverklaarde beschermheilige van de volkszang, heeft weer eens een zet gedaan waar menig Griekse tragedie nog een puntje aan kan zuigen. De koningin van de kroegballades, die we gerust ‘De Voogdes van het Verleden’ kunnen noemen, heeft besloten dat haar zoon André Jr. zijn achternaam niet meer mag gebruiken. Misschien wordt het tijd om hem voortaan André de Vroeg-Zijnde te noemen, want zonder zijn achternaam blijft er weinig over. Een heldenverhaal zonder zwaard, een ridder zonder paard. Rachel, de ‘Matriarch van de Melancholie,’ lijkt te genieten van het spel waarin ze de touwtjes strak in handen houdt, alsof ze het script van een soap herschrijft, maar dan op haar eigen tragikomische manier.
Want laten we eerlijk zijn, Rachel heeft meer dan één gezichtsuitdrukking: die van verontwaardiging, die van eeuwigdurende rouw, en die van ‘ik-ga-dat-jury-lid-kapot-kijken-bij-Love-Island’. Maar onder die lagen theater zit een vrouw die weet dat zonder de naam Hazes haar sterrenstatus net zo snel vervliegt als de schuimkraag op een lauw biertje in Café Bolle Jan. De naam Hazes is niet zomaar een naam, het is een gouden toegangsticket tot iedere roddelrubriek en tv-programma dat zichzelf serieus wil nemen. Dus wanneer ze haar zoon die naam afpakt, is dat niets minder dan een strategische zet van de ‘Keizerin van de Klaagzang’. Want zij alleen bepaalt wie de erfenis mag dragen en wie niet.
En waarom? Omdat Rachel, onze ‘Barones van de Bitterballen,’ zich graag in een slachtofferrol wurmt die de spotlights op haar blijven richten. Als je het familiewapen bewaakt alsof het de Heilige Graal is, heb je een excuus om de zoon die je ooit de toekomst van je overleden man noemde, nu te herleiden tot niets meer dan een jongen die zijn vaders stem imiteert op bruiloften en partijen.
Natuurlijk, Rachel houdt van dramatische uitspraken. Ze is als een Griekse godin met een kater, altijd op zoek naar een nieuwe tragedie om het publiek mee te vermaken. Haar hart is zogenaamd ‘gebroken’, haar vertrouwen ‘beschaamd’, maar eigenlijk is dit niets meer dan haar vaste prik voor de camera: de rol van ‘De Martelares van de Meezingers’. Rachel zonder de naam Hazes is als een kroket zonder vulling; je kunt ernaar kijken, maar de echte smaak is verdwenen. Misschien heeft ze er gewoon genoeg van om altijd de ‘Wegwijzer van het Verdriet’ te moeten spelen en besluit ze nu haar eigen naam als de enige echte Hazes op te eisen. Want wie is André Jr. zonder die achternaam? Een schim, een voetnoot in het levenswerk van zijn moeder die zichzelf met graagte op een voetstuk zet.
Dus daar gaat het verhaal: Rachel, de ‘Dictator van de Draaiorgels,’ beslist wie de naam mag dragen en wie niet. Of het haar nu lukt om daarmee een nieuwe aflevering van ‘Familiedrama’s voor de Gevoelige Ziel’ te produceren of zichzelf langzaam maar zeker irrelevant maakt, dat zal de tijd leren. Maar één ding is zeker: een Hazes die geen Hazes mag zijn, dat is pas echt volksverdriet.